Kaldiya (2008) is een 15-jarig meisje die samen met haar moeder Cha (1972) in het zuiden van Thailand woont. Haar vader leeft nog maar is volledig uit beeld. Kaldiya’s grootste wens? “Ik wil naar de universiteit en docent worden”. Dit is een verhaal over nooit opgeven.
Toen Kaldiya 2 jaar was, verliet moeder haar vader, omdat hij een afwezige en slechte vade ren echtgenoot was. Moeder moest daardoor alleen voor Kaldiya zorgen en ondertussen een inkomen vergaren. Moeder: “Ik verkoop Thaise toetjes voor 5 baht per stuk. Mijn kosten zijn 3 baht per toetje dus ik verdien 2 baht per stuk. De meeste ochtenden begin ik om 3 uur in de ochtend en verkoop de toetjes op de markt, en aan winkels in de buurt.” Siam-Care hielp moeder met de aanschaf van bakmaterialen, waarmee moeder de toetjes maakt. Ondanks ze hard werkt, verdient ze niet genoeg om de studie van Kaldiya te betalen.
Hard werken
Vanwege moeders Islamitische achtergrond, is moeder ongeschoold en was Kaldiya ook niet voorbestemd om te studeren. Helaas weigerde haar ex-man te werken en daardoor werkt moeder al sinds de geboorte van haar dochter. Met de hulp van Siam-Care kan Kaldiya toch naar school. Ze zit momenteel in de derde van de middelbare school en werkt hard om vooruit te komen. “Samen met vriendinnen spaar ik elke dag 10 baht, om straks mijn inschrijfkosten te kunnen betalen. De ondersteuning van Siam-Care helpt hierbij enorm, zelf zou ik het niet redden.” Ook maakt Kaldiya elke dag thuis rijst, zodat ze op school geen lunch hoeft te halen en geld bespaard. Siam-Care haalde een schooloutfit voor Kaldiyaa, en dekt reiskosten van en naar school.
Grote droom
De grote droom van Kaldiya? “Ik wil graag naar de Universiteit en daarna docent worden. De schoolkosten zijn hoog, maar met de hulp van Siam-Care kan ik een eind komen. Ook oefen ik alvast als assistant op een weekendschool voor moslims. Hiermee doe ik de nodige ervaring op.” Als we moeder vragen wat haar toekomtdroom is, heeft ze haar antwoord snel paraat: “Ik wens dat mijn dochter wel een studie kan afronden, wat mij nooit gegund was.” Ook hopen moeder en dochter ooit zelf een brommer te hebben, zodat ze zich makkelijker kunnen verplaatsen naar school en werk.
